ภาษากับมนุษย์ในปรัชญาญี่ปุ่น บทเสนอแนวคิดของ วาสุจิ เทพจิโร

Authors

สุวรรณา วงศ์ไวศยวรรณ

Publication Date

1985-07-01

Abstract

มนุษย์ใช้ภาษา หรือภาษาใช้มนุษย์ในช่วงยุคสมัยต่าง ๆ ของประวัติศาสตร์ มนุษย์มีความสัมพันธ์กับภาษาอย่างใกล้ชิดลึกซึ้ง ไม่ว่า จะในหมู่ชนเผ่าต่าง ๆ คนเมือง หรือคลื่นมนุษย์ในมหานครของโลกในปัจจุบันกล่าวกันว่า การที่มนุษย์สามารถ พัฒนาตนเองอย่างรวดเร็วน่ามหัศจรรย์และแตกต่างจากสัตว์โลกอื่น ๆ ซึ่งเป็นอยู่อย่างไรก็เป็นอยู่อย่างนั้นนับ หมื่นแสนปี ก็เพราะมนุษย์มีอวัยวะพิเศษสองอย่างแตกต่างจากโลกสัตว์อื่น อวัยวะพิเศษสองอย่างนี้ คือ ปาก และมือ ทั้งนี้ นักมานุษยวิทยาและนักภาษาศาสตร์ต่างลงความเห็นว่า "ปากคน มีอวัยวะทำเสียงได้สมบูรณ์ จนใช้เสียงเป็นสื่อความเข้าใจกันได้อย่างลึกซึ้งกว้างขวาง" เราไม่เคยตั้งข้อสงสัยกันเลยว่า มนุษย์ใช้ภาษาในการสื่อสาร นอกเหนือไปจากกิริยาท่าทางต่าง ๆ แล้ว ภาษาเป็นเครื่องมือที่มนุษย์ใช้ในการ ติดต่อประสานงานกัน นักมานุษยวิทยาบางท่านมีความเห็นว่า เหตุเป็นเพราะว่ามนุษย์รู้จักใช้ภาษา มนุษย์ใน ยุคบรรพกาลที่เป็นนักล่าสัตว์ สามารถใช้เสียงร้องส่งสัญญาณอันตรายให้แก่กันได้ ในขณะที่สัตว์ป่าวิ่งใกล้ เข้ามา หรือในกรณีที่มนุษย์ต้องวางแผนร่วมกันจับสัตว์ป่ามากินเป็นอาหาร การร่วมแรง ร่วมงานแบ่งหน้าที่ กันในหมู่มนุษย์นี้เอง ทำให้คนซึ่งเป็นสัตว์ไร้เขี้ยวเล็บกลับสามารถจับสัตว์ใหญ่ที่ดุร้ายกว่ามากินเป็นอาหารได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมนุษย์มิใช่เป็นเพียงสัตว์ที่อยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มเท่านั้น แต่มนุษย์อยู่รวมกันเป็นสังคมพร้อม ๆ กับการรู้จักใช้ภาษาของมนุษย์ที่เดียว

DOI

10.58837/CHULA.JLETTERS.17.2.6

First Page

56

Last Page

70

Recommended Citation

วงศ์ไวศยวรรณ, สุวรรณา (1985) "ภาษากับมนุษย์ในปรัชญาญี่ปุ่น บทเสนอแนวคิดของ วาสุจิ เทพจิโร," Journal of Letters: Vol. 17: Iss. 2, Article 6.
DOI: 10.58837/CHULA.JLETTERS.17.2.6
Available at: https://digital.car.chula.ac.th/jletters/vol17/iss2/6