Chulalongkorn University Theses and Dissertations (Chula ETD)

Corps et espace dans le théâtre de Samuel Beckett

Other Title (Parallel Title in Other Language of ETD)

กายและพื้นที่ในบทละครของซามูแอล เบ็คเก็ต

Year (A.D.)

2008

Document Type

Thesis

First Advisor

Kachitra Bhangananda

Faculty/College

Faculty of Arts (คณะอักษรศาสตร์)

Degree Name

Doctor of Philosophy

Degree Level

Doctoral Degree

Degree Discipline

French Language and Literature

DOI

10.58837/CHULA.THE.2008.1933

Abstract

Cette recherche de "Corps et espace dans le théâtre de Samuel Beckett" est destinée à analyser ses textes dramatiques en trois dimensions "spatio-corporelles" : corps dans l’espace, espace du corps (corps en tant qu’espace) et corps plongé dans l’espace d’évasion. L’étude de l’évolution de la dramaturgie beckettienne nous permet de constater que l’espace qui génère, au départ, un malaise moral au corps souffrant s’engage à menacer, d’une pièce à l’autre, son physique et ne fait qu’un avec le corps vers la fin de la première période. L’espace, dont le rôle est progressivement atténué, est minimalisé au profit du corps qui devient enfin la seule source de tension, le lieu scénique même, dans la dernière période du théâtre beckettien. En tant qu’espace, le corps est représenté comme un récipient vide de "moi" et réduit, lui aussi, physiquement et psychologiquement, jusqu’à voué finalement au silence et inertie. Dans cette condition d’une souffrance existentielle, les êtres mort-nés beckettiens n’ont qu’à recourir à un état d’un autre corps et d’un autre espace symbolique et métaphorique - un fœtus dans les flancs maternels.

Other Abstract (Other language abstract of ETD)

วิเคราะห์บทละครของเบ็คเก็ตโดยศึกษาเรื่องกายและพื้นที่ไปคู่กันในสามมิติคือ กายในพื้นที่ พื้นที่กาย (กายในฐานะพื้นที่) และ กายซึ่งลี้ไปอยู่ในอีกพื้นที่ การศึกษาวิวัฒนาการการประพันธ์ของซามูแอล เบ็คเก็ตชี้ให้เห็นว่า พื้นที่ซึ่งยังแยกเป็นคนละองค์ประกอบกับกายในบทละครยุคต้น เริ่มบทบาทจากการกวนใจไปสู่การคุกคามร่างกาย ก่อนจะค่อยๆหลอมรวมเป็นองค์ประกอบเดียวกันกับกายในบทละครช่วงกลาง และพื้นที่นั้นก็ถูกลดบทบาทรายละเอียดหรือองค์ประกอบลง จนเหลือเพียงกายของตัวละครซึ่งกลายเป็นจุดศูนย์กลางสำคัญเดียวของละคร หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งว่ากลายเป็นพื้นที่หรือฉากของละครเองในบทละครยุคหลัง เมื่อพิจารณากายในฐานะพื้นที่ กายของตัวละครเปรียบเสมือนภาชนะเปล่า ไร้ตัวตน (“moi") ภายใน ทั้งยังถูกลดองค์ประกอบลงเช่นกัน จนจบลงที่ความเงียบนิ่งในที่สุด ในภาวะที่ชีวิตทุกข์ทรมานเช่นนี้ สภาวะของกายและพื้นที่เชิงสัญลักษณ์และอุปลักษณ์ซึ่งมนุษย์ผู้ตายทั้งเป็นหวนหา ก็คือตัวอ่อนในครรภ์มารดา

Link to Full Text

Share

COinS