Chulalongkorn University Dental Journal
Publication Date
1992-09-01
Abstract
This study sought to evaluate the periodontal change after initial treatment (hygeinic phase) by means of probing pocket depth and clinical attachment level. The decreasing in pocket depth and the gain of attachment level were statistically analized by analysis of variance (ANOVA). After initial treatment, 98% of the patients showed the decreasing in pocket depth while only 80% of them demonstrated the attachment gain. The clinical improvment in the different groups of severity sites of probing depth 3, 4, 5 and ≥ 6 mm. from 3232 sites were examined. The decreasing in probing pocket depth and gain of attachment level were signifi- cantly higher in the severe group (P < 0.01). It suggested that using only the improvement of probing pocket depth will be insufficient of telling the successfullness of the treatment in the process of evaluation. However, the sites which indicated much destruction of periodontium would show better responsive to the initial treatment than the sites with less severity. (การวิจัยนี้เป็นการศึกษาการเปลี่ยนแปลงของสภาวะปริทันต์ภายหลังการรักษาในระยะเริ่มแรก (hy-gienic phase) โดยเปรียบเทียบความแตกต่างของระดับความลึกของร่องลึกปริทันต์ (probing pocket depth) และระดับการยึดเกาะของเนื้อเยื่อปริทันต์กับผิวรากฟัน (clinical attachment level) ก่อนและหลังการรักษา วิเคราะห์ค่าความลึกของร่องลึกปริทันต์ที่ลดลง และการเพิ่มขึ้นของระดับการยึดเกาะของเนื้อเยื่อปริทันต์ในเชิงสถิติโดยการวิเคราะห์ความแปรปรวน (ANOVA) ภายหลังการรักษาในระยะเริ่มแรก พบว่า 98% ของผู้ป่วย มีค่าเฉลี่ยของความลึกของร่องลึกปริทันต์ลดลง ในขณะที่ 80% ของผู้ป่วย แสดงค่าเฉลี่ยของระดับการยึดเกาะของเนื้อเยื่อปริทันต์เพิ่มขึ้น เมื่อวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงของความลึกของร่องลึกปริทันต์ และการเพิ่มขึ้นของระดับการยึดเกาะเป็นเฉพาะตําแหน่งจากร่องเหงือก 2323 ตําแหน่ง พบว่าในกลุ่มที่มีร่องลึกปริทันต์ในระดับ 3, 4, 5 และมากกว่าหรือเท่ากับ 6 มิลลิเมตร เมื่อทําการรักษาในระยะเริ่มแรกเสร็จสิ้นแล้วจะมีค่าความลึกของร่องปริทันต์ลดลง และมีระดับการยึดเกาะของเนื้อเยื่อปริทันต์เพิ่มขึ้น (attachment gain) ตามความรุนแรงของโรคอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 ผลที่ได้แสดงว่า การประเมินผลการรักษาผู้ป่วยโรคปริทันต์อักเสบภายหลังการรักษาในระยะเริ่มแรก ด้วยความลึกของร่องเหงือกที่ลดลงเพียงอย่างเดียว ไม่เพียงพอที่วินิจฉัยได้ว่า ผู้ป่วยเหล่านั้นมีอาการดีขึ้น นอกจากนี้ ระดับความรุนแรงของรอยโรคในแต่ละตําแหน่งเมื่อรักษาแล้ว รอยโรคที่มีความ รุนแรงมากสามารถมองเห็นผลการรักษาได้ดีกว่ารอยโรคที่มีความรุนแรงน้อย)
DOI
10.58837/CHULA.CUDJ.15.3.4
First Page
187
Last Page
192
Recommended Citation
Laosrisin, Narongsak; Krongrava, Daungrut; and Pongnaris, Nuchjaree
(1992)
"Periodontal Change after Initial Treatment (Hygienic Phase)(การเปลี่ยนแปลงสภาวะปริทันต์ ภายหลังการรักษาในระยะเริ่มแรก),"
Chulalongkorn University Dental Journal: Vol. 15:
Iss.
3, Article 4.
DOI: 10.58837/CHULA.CUDJ.15.3.4
Available at:
https://digital.car.chula.ac.th/cudj/vol15/iss3/4